سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و خودکارآمدی در نوجوانان پسر

سابقه و هدف: این مطالعه با هدف تعیین وضعیت سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و زیر دامنه های آن در نوجوانان پسر و ارتباط آن ها با خودکارآمدی و مشخصات فردی- اجتماعی انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه با شرکت 750 نفر از نوجوانان پسر در سال 1391 انجام شد. از روش نمونه گیری تصادفی استفاده گردید. معیارهای ورود به مطالعه، تمایل به شرکت در پژوهش، ملیت ایرانی، ساکن بودن در شهر سنندج و سن 18-14 سال بودند. پرسش نامه های سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت نوجوانان (تغذیه، فعالیت فیزیکی، مسؤولیت پذیری سلامت، مدیریت استرس، حمایت اجتماعی و درک زندگی) و خودکارآمدی عمومی sherer مورد استفاده قرار گرفت. برای تعیین اعتبار پرسش نامه ها از سنجش اعتبار محتوایی و صوری استفاده شد. همچنین با انجام پیش آزمون و پس آزمون بر روی 30 نفر، پایایی از دو بعد تکرار پذیری و انسجام درونی (cronbach's alpha) تعیین شد. برای تحلیل داده ها از رگرسیون خطی چند متغیره استفاده گردید. یافته ها: میانگین ± انحراف معیار سن نوجوانان پسر 0/1 ± 6/15 بود. اغلب آن ها (88 درصد) در مدارس دولتی و نیمه دولتی در حال تحصیل بودند. میانگین نمره ی کلی رفتارهای ارتقا دهنده سلامت 49/3 بود. متغیرهای خودکارآمدی، مقطع تحصیلی، شغل پدر و میزان درآمد با نمره ی کلی سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت ارتباط معنی داری داشتند. استنتاج: نتایج مطالعه نشان داد که علاوه بر خودکارآمدی، برخی مشخصات فردی- اجتماعی نیز از پیش گویی کننده های رفتارهای ارتقا دهنده سلامت بودند. با توجه به اهمیت سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت در زندگی افراد، لازم است تا راهکارهایی برای افزایش خودکارآمدی و ارتقای هر چه بیشتر سبک زندگی نوجوانان ارایه گردد.